Metro 2033 - opracowanie, część VI

Katastrofa

Mówił o niej jeden z wartowników na Borowickiej, kiedy Artem czekał na Młynarza, z którym miał wyjść na powierzchnię. Strażnik siedział wtedy w łączności, kazali mu nasłuchiwać przez radio. Liczyli na sygnał z bunkrów rządowych za Uralem, jednak na początku uderzono w obiekty strategiczne. Oberwały także Ramienki, obok których znajdował się punkt dowodzenia. Nie zamierzono celować w budynki cywilne. Po katastrofie milczała Syberia, jednak były sygnały m.in. z łodzi podwodnych, strategicznych czy atomowych, które pytały, czy mają odpalać rakiety. Ludzie nie wierzyli, że Moskwy już nie ma, zdarzało się, że ludzie płakali w słuchawki, prosili o poszukanie swoich rodzin. Strażnik wspominał o załodze czołgu, który akurat wyjechał z jednostki. We trójkę pojechali na wschód od Moskwy, po drodze zatankowali i wzięli z jakiejś wsi kobiety. Kiedy zabrakło im paliwa, wkopali czołg do połowy w ziemię, obok postawili namioty, wykopali ziemniaki, zbudowali generator prądu. Dość długo tak mieszkali, dochowali się dzieci. Ponoć napatrzyli się na wiele dziwów spowodowanych radiacją. Pewnego dnia jednak kontakt z nimi się urwał.

Metro 2033 - opracowanie, część V

Droga Artema

Metro 2033 - opracowanie, część IV

Bohaterowie

1. Artem – był po dwudziestce, urodził się jeszcze na powierzchni, dzięki czemu był zdrowszy i silniejszy niż młodsi od niego. Swojego ojca nie pamiętał. Z matką był do czasu, aż skończył 5 lat, mieszkali wtedy na Timirjazewskiej. Kobieta zginęła podczas tragedii, która miała miejsce na stacji, jednak chłopiec został uratowany przez Saszę (Suchego), któremu matka wcisnęła dziecko, gdy wybiegał ze stacji w stronę drezyny. Przez te wydarzenia brzydzi się i nieco obawia szczurów.

2. Sasza (Suchy) – ojczym Artema, uratował go, a następnie wychował. Został ważnym człowiekiem związanym z administracją WOGN-u, wiele podróżował w interesach, odpowiadał za kontakty z innymi stacjami. Nie widział w Artemie swojego następcy. Po cichu pragnął się ustatkować, znaleźć żonę, mieć dzieci i osiąść na stacji. Nazywany był przez Artema wujkiem. Był skarbnicą wiedzy o życiu w metrze.

Metro 2033 - opracowanie, część III

Tunele

W tunelach panowały mrok i cisza. Potencjalne zagrożenia mogły chować się na suficie, w szybach wentylacyjnych, w rozgałęzieniach, w pomieszczeniach gospodarczych, w nieznanych przejściach lub pod włazami. Powodowało to, że ludzie idący tunelami miotali promieniem latarek we wszystkie strony i raz za razem przezornie dotykali bezpieczników broni. Było to także przyczyną braku rozmów wśród członków karawan. Suchy opowiadał Artemowi, że nie ma w metrze dwóch takich samych tuneli, a nawet w tym samym przeciwne kierunki różnią się od siebie. Doświadczeni wędrowcy wykształcali u siebie tzw. „słyszenie tunelu” – możliwość wyczuwania zagrożeń, szósty zmysł. Mieszkańcy metra byli przekonani, że nawet jeśli w tunelach nie ma żywego ducha, to jednak nie są one puste. Płynie nimi powoli i ociężale coś niewidzialnego i prawie niewyczuwalnego, wypełniając je swoim własnym życiem, niczym ciężka, zimna krew w żyłach skamieniałego lewiatana. Kiedy z krańców stacji patrzyło się w tunele, odnosiło się wrażenie, że przed człowiekiem jest już tylko nieskończona ciemność odpowiadająca echem. Podczas oczekiwania na Burbona z wartownikami na Ryżskiej, Artem zapatrzył się w tunel i wyłączył zmysły – poczuł wtedy jakby bezpośrednio w mózgu melodie tunelu: nieziemski głos z wnętrza, smutny, niepojęty….

Metro 2033 - opracowanie, część II. Stacje

Ta część opracowania poświęcona jest wyłącznie stacjom. Informacje tu zawarte są podsumowaniem tego, co widział Artem, a także streszczeniem historii zasłyszanych przez bohatera o wyglądzie i wydarzeniach w metrze.

Mapa metra

Metro 2033 - opracowanie, część I

Ta seria jest umotywowana tematem mojej pracy maturalnej. Korzystając z tego,że tak czy siak opracowywałam poniższe zagadnienia i zbierałam je razem, pozwalam sobie moje małe kompendium wiedzy opublikować na blogu.

Całość podzielona jest na kilkanaście większych (lub mniejszych) działów. Nie poruszam wszystkich zagadnień występujących w książce, jedynie te, które uważam za istotne i mogące przydać mi się w pracy nad prezentacją, śmiem jednak sądzić, że zawarłam wszystkie najważniejsze aspekty powieści. Zapraszam do lektury pierwszej części.

UWAGA: w poście znajdują się liczne spojlery. Jeśli nie czytałeś książki, a zamierzasz (a polecam :)), to dla przyjemności lektury poczekaj z przeglądaniem notki.

O książce

Metro 2033 jest najpopularniejszą książką napisana przez Dmitrija Głuchowskiego, 33-letniego rosyjskiego pisarza. Powieść została wydana w Rosji w 2005 roku, ale droga do jej pojawienia się na półkach księgarni była długa i interesująca.

Dmitrij zaczął pisać jako nastolatek, a na pomysł swojej książki wpadł, podróżując codziennie metrem.Inspirację czerpał między innymi z twórczości braci Strugackich czy Stanisława Lema, a także z serii gier Fallout. Pierwsza wersja książki, zatytułowana Metro, została ukończona w 2002 i składała się z 13 rozdziałów. Artem, główny bohater, ginie w niej od zbłąkanej kuli. Głuchowskiemu zdawało się, że takie zakończenie książki jest realistyczne i odpowiednie, jednak żaden wydawca nie chciał zgodzić się na opublikowanie tej wersji. Autor zdecydował się opublikować swój tekst w Internecie. Jego strona stała się bardzo popularna. Od tego czasu czytelnicy mieli ogromny wpływ na prace nad książką. Domagali się oni chociażby ożywienia głównego bohatera, co też Dmitrij po pewnym czasie uczynił. Co ciekawe, za pośrednictwem strony, współtworząc powieść i czyniąc ją jeszcze bardziej realistyczną, wypowiadali się różnoracy specjaliści: pracownicy metra, wojskowi czy biolodzy. Wszystkie kolejne rozdziały były publikowane w Internecie, a następnie poprawiane i komentowane z czytelnikami.Właśnie w ten sposób powstało właściwe Metro 2033, które obecnie możemy wziąć do ręki.

W Polsce książkę możemy kupić od 2010 roku. Prawa do tłumaczenia zostały sprzedane do 20 krajów i liczba ta stale rośnie.